Хоҳари ӯ аз дӯстдухтари худ, ки тасвири фоҳишаи ӯро кашидааст, ба ҳаяҷон омад - чӣ қадар лоғар ва ҳамвор буд. Бародараш ӯро ором кард ва андозаи камар ва камарашро чен кард ва ба ӯ итминон дод, ки вай олӣ аст! Албатта, миннатдории ў нокофї буд – хурўси бародарашро мемакид, аммо магар духтар сазовори њамдардї набуд? Вақте ки ӯ мехост, ки аллакай сари худро аз даст диҳад, ӯ ба вай иҷозат намедод - агар вай калон шудан мехост, онро фурӯ барад. Ва чунин менамуд, ки нутфааш ба вай маъқул буд. Акнун вай ҳамеша метавонист ба ӯ такя кунад.
Ҷинсӣ дар синни ҷавонӣ ҷанбаҳои хурсандии худро дорад: ҷисмҳои зебо дар ду шарик, сустии бузург, омодагӣ ба кӯмак, ҳатто дар масъалаи рафъи шиддати ҷинсӣ. Хоҳар сахтгир будани бародарашро дид, ки дар рӯҳ афтода буд ва аз ин рӯ тасмим гирифт, ки ӯро бихӯрад. Дар охир бедор шуданд, онҳо оғоз ба трах рост дар ошхона дар вазифаҳои гуногун.