Писари ман дар сари кор ба як хонуми баркамол афтод. Сухбат дер давом накард. Либоси вай зуд ба фарш афтод. Танҳо ҷӯробҳояш дар тан монда буданд. Куни аз паи буд дароз, Минатдор бо дониш. Дар баробари ин хонум навозиш кардани сурохии хурдакаки худро фаромуш намекард. Баъд ба курси асосй гузаштанд. Писарак хонумро аз пеш шиканду баъд чаппа кард. Ва барои шириниҳо, ӯ дар даҳони вай конила.
Албатта, ин аввалин анали хонум нест, ҳама чиз дар он ҷо кайҳо пештар ва хеле боэътимод таҳия шудааст! Ман дӯст медорам, ки дар мақъад ехтанро дӯст медорам, аммо ба ман маъқул нест, вақте ки чунин нақб дар сурати наздик нишон дода мешавад.